Ik ben Monique van Beek, geboren 8 november 1960, en ik woon samen met mijn partner Johan en onze hond Nikan in Spijkenisse. Ook ben ik de gelukkige eigenaresse van een stoere zwarte Groninger ruin luisterend naar de naam Baltsheer, Balts voor insiders. Van kinds af aan heb ik altijd een enorme affiniteit met dieren gehad. Ik voelde me thuis en begrepen bij ze, iets wat ik minder vond bij de volwassenen om me heen. Dieren zijn eerlijk en puur en bij hen was het veilig. Waar dieren waren daar was ik te vinden, en wat heb ik veel gedeeld met ze. Alles kon ik bij ze kwijt en dat was heel fijn. Ik zorgde altijd voor ze, of het nu een pas geboren konijntje was, de honden van de buren, de pony’s van een kennis en zelfs de grote stier in de stal waar van bekend was dat hij niet vriendelijk was voor mensen. Ik zat uren met hem te praten met mijn rug tegen de muur en zijn grote kop met horens in mijn schoot, mij deed hij niks.
Mijn moeder had me beloofd dat ik op mijn vijfde verjaardag mijn eerste paardrijles zou krijgen, daar heb ik haar aan gehouden. En zo is het begonnen, aangestoken door het paardenvirus.
Ik heb op veel verschillende plekken gereden en zo veel ervaring opgedaan, dressuur, springen, draf en rensport, een buitenrit en mennen eigenlijk alles gedaan. Het ergste vond ik dat ik naar school moest en probeerde alles in het werk te stellen om maar niet te hoeven gaan, maar zo werkte dat natuurlijk niet. Alle tijd die ik over had was ik tussen de paarden te vinden, tot grote ergernis van mijn ouders. Maar ik was niet te remmen. Toen ik van school kwam ben ik gaan werken maar toen ik de kans kreeg ben ik in het diepe gesprongen en mijn eigen stal begonnen. Wat was dat mooi, lesgeven, ponykampen en wedstrijden organiseren en veulens fokken. Natuurlijk met hulp van de mensen om me heen, wat een mooie tijd. Het bedrijfje groeide en op een gegeven moment moesten we echt verhuizen want we groeiden uit onze jas daar. Samen met mijn moeder en stiefvader hebben we toen een groot manegebedrijf overgenomen, er zijn veel klanten meegegaan naar de nieuwe plek. Een groot bedrijf met 2 binnen rijbanen, 2 buitenbanen, longeercirkel en wat land. Wat een luxe was dat! Hier heb ik een aantal diploma’s gehaald waaronder mijn instructeursdiploma en mijn juryopleiding voor de F-proeven gehaald. We hadden ook carrousel lessen en hiervoor heb ik mijn commandantendiploma gehaald en later ook mijn juryopleiding gedaan en gehaald. Ook hier heb ik veel geleerd en mensenkennis opgedaan, bijna 500 mensen die elke week kwamen rijden. Na 7 jaar werd duidelijk dat samenwerken met familie misschien niet de beste keuze was en ben ik uitgestapt. Dit was zeker geen gemakkelijke beslissing maar wel de juiste. Ben wel altijd blijven lesgeven en realiseerde me meer en meer hoeveel paarden betekende voor mij, en nog steeds.
Tijdens een zware periode in mijn leven merkte ik des temeer hoeveel troost en begrip ik kreeg van mijn paard. Heb daar op dat moment toen niks mee gedaan. Na enkele jaren kreeg ik het aanbod om bedrijfsleidster te worden op een manege, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Hier voelde ik me als een vis in het water, fijne mensen om me heen en natuurlijk de paarden en pony’s. Wat wilde ik nog meer? Heb mogen werken met een team van instructeurs, sommige daarvan heb ik zelfs op mogen leiden, een stalteam, samen bewaakte we de gezondheid van de paarden, een lesplan mogen schrijven en uitvoeren. Hier ben ik ook in contact gekomen met het coachen, mijn toenmalige werkgever heeft me gewezen op een opleiding tot paardencoach. Mijn interesse was gewekt en ik ben de opleiding tot paardencoach gaan volgen.
Vooral de inzet van de Motiverende Gespreks Voering (MGV) trok mij heel erg. Wat een geweldige reis was dat! Het werd echt mijn eigen reis en wat voor eentje, diep naar je eigen gevoel en daarop reflecteren. Jezelf laten zien, je kwetsbaarheden, je talenten echt alles van jezelf. Want wanneer je dat kunt dan kan je ook een goede coach worden. Tijdens de opleiding heb ik veel geleerd en inzichten gekregen en dat smaakte naar meer. Na de opleiding tot paardencoach heb ik ook de bijscholing paardencoach voor kids en pubers gedaan en met goed gevolg afgesloten, ook dit was een mooie ervaring. En ja, de honger naar meer was er en zo werd ik ook toegelaten tot de trainersopleiding en ook hiervoor ben ik geslaagd en mag ik mezelf ook hoofdtrainer noemen. Kort daarna was mijn eerste jaargroep tot paardencoach een feit en mocht ik cursisten gaan opleiden. Dat was een mooie ervaring en heb ik met een goed gevoel afgesloten. Hoe mooi is het om mensen te mogen begeleiden op hun eigen reis tot paardencoach. We hebben met elkaar een mooie opleiding neergezet en het bewustzijn van het effect van de aanwezigheid van het paard en de signalen die het afgeeft. Toen werd mij gevraagd of ik ook de opleiding tot ruitercoach wilde gaan geven, mijn antwoord was JA. Tijdens deze opleiding komen het coachen en de rijtechniek samen en dat maakt het plaatje compleet. En zo is alles bij elkaar gekomen en durf ik mezelf een hippische duizendpoot te noemen.
Het paard als partner, zo zie ik het. De samenwerking tussen mens en paard is waar het omgaat, wederzijds vertrouwen daar moet het fundament op gebouwd zijn. Want pas dan kan er een samenwerking met deze fantastische dieren ontstaan. Ik spreek dan ook de hoop uit dat ik nog vele jaren dit mooie vak mag uitoefenen.